Εμείς οι άνθρωποι πόσο εύκολα ξεχνάμε..
πόσο δύσκολα συγχωρούμε..
πόσο εύκολα γινόμαστε ήρωες από μακρυά..
πόσο δύσκολα συμβιβαζόμαστε..
και πόσο απλά ζούμε..
Κάθε μέρα η ζωή μας είναι μία αδιάκοπη δοκιμασία, ένας αγώνας επιβίωσης, καταξίωσης, αποδοχής και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό
μας ότι το κάνουμε για μας…είναι άραγε αλήθεια αυτό? Πότε ήταν η τελευταία φορά που καθίσαμε στον καθρέφτη μπροστά και κάναμε έναν
ημερήσιο απολογισμό και να μιλήσουμε αντικειμενικά πλέον με τον εαυτό μας? Το να κρίνουμε τους άλλους είναι ίσως το μόνο εύκολο και
ανώδυνο…αλλά μήπως πρέπει πια να σταματήσουμε να δικαιολογούμε συνεχώς το εαυτό μας και να σταματήσουμε να τον ρίχνουμε
ελαφρυντικά? Για ότι περνάμε καθημερινά ή και για μια χρόνια κατάσταση, είναι σίγουρα και δική μας ευθύνη… για να μην πω..μόνο δική μας,
γιατί υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες…Τα όρια τα δίνουμε εμείς στους άλλους για να μας χειραγωγούν, να μας καταπιέζουν και γενικά
να μας εξουσιάζουν..Η αδυναμία μας να είμαστε δυνατοί μας κάνει να φαινόμαστε «μικρά ανθρωπάκια» στα μάτια πολλών που αντλούν το
αυτόνομο δικαίωμα να επέμβουν και να κάνουν «παιχνίδι»…Και μετά αναρωτιόμαστε τι κάναμε..γιατί το επιτρέψαμε..γιατί πονέσαμε..γιατί
συνεχίζουμε να λυπόμαστε τον εαυτό μας τόσο μα τόσο πολύ? Γιατί πολύ απλά δεν τον αγαπάμε τον εαυτό μας και δεν του δίνουμε την
πραγματική αξία που του πρέπει…γιατί απλά συμβιβαζόμαστε και λέμε θα περάσει κι αυτό όπως όλα τα άλλα…
Και τα χρόνια περνάνε και έρχεται μια μέρα που καθισμένος στην πολυθρόνα του σπιτιού σου κοιτάς έξω από το παράθυρο και βλέπεις με
τα λύπης σου ότι όλη σου η ζωή ήταν ένας αδιάκοπος..συνεχής..επώδυνος..άχρωμος…και άγλυκος συμβιβασμός με τον εαυτό σου, με
τους γύρω σου και γενικά με την ζωή σου…Και σκέφτεσαι ξαφνικά ότι η ζωή.. σου χρωστάει…σου έκλεψε την γλυκιά ηδονή της ευχαριστίας,
σου στέρησε το όνειρό σου αγκαλιά με τα σύννεφα..Όχι, φίλε μου, η ζωή δεν σου χρωστάει γιατί απλά εσύ δεν την άρπαξες όταν μπορούσες..
Δεν σκεφτόσουν ότι θα σου γλιστρήσει τόσο γρήγορα μέσα από τα χέρια σου και ούτε που θα το καταλάβεις.’Έχασες πολλά, γιατί δεν τα
διεκδίκησες όταν έπρεπε..τώρα όλα τα δάκρυα της ψυχής σου και των τόσων χρόνων καλά κρυμμένου σου «εγωισμού»..δεν φτάνουν για
καλύψεις τόσα ατελείωτα και αγεφύρωτα κενά που εσύ τα επέτρεψες να γίνουν..Τώρα κάνε τα χρόνια κομπολόι πέρνα τα σιγά σιγά στην
κλωστή και μέτρα τα λάθη και τα γιατί…Είναι δύσκολο και πονάει ακόμη περισσότερο γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι δεν έχεις άλλα περιθώρια
και έχεις χάσει πια το τραίνο της επιστροφής..τόσο άδικα και τόσο άπονα…Όμως με την λίγη αξιοπρέπεια που σου έχει απομείνει σήκωσε
το κεφάλι σου όσο πιο ψηλά μπορείς και κοίταξε τον ήλιο και φώναξε..όσο πιο δυνατά μπορείς..ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩ!!!
ΣΥ-ΣΚΕΨΙΣ 